Medialność Jezusa Chrystusa

Autor

DOI:

https://doi.org/10.15290/elpis.2020.22.02

Słowa kluczowe:

media, kultura, antropologia, Biblia, Chrystologia

Abstrakt

Media zarówno tradycyjne, jak i tzw. nowe media, kształtują światopogląd, mentalność, postawy moralne i etyczne. W perspektywie kulturoznawczej mechanizmy medialne analizowane są często jako jedna z licznych postaw opresyjnych. Perspektywa teologiczna nakreśla zgoła odmienne podejście. W Piśmie Świętym odnajdujemy już formy szeroko pojętej medialności, którą – w artykule – rozumie się nie tylko jako czynniki oddziaływania i wywierania wpływu na ludzi, ale również jako formę komunikacji, szczególnie w świetle relacji Stwórca-Stworzenie. Jednocześnie przyjęta w pracy koncepcja antropologii Kościoła Wschodniego kieruje temat rozważań w kierunku antropologii i mistycyzmu, prowadzącego człowieka na drogę poznania Boga. Poznanie to staje się możliwe wyłącznie wewnątrz Kościoła: żywego organizmu, którego głową jest Zbawiciel, Jezus Chrystus. Artykuł podejmując próbę analizy medialności Drugiej Osoby Trójcy Świętej, nie pomija jednocześnie żadnej z hipostaz nierozerwalnej Trójcy Świętej. Starotestamentowy Bóg jawi się tu od początku jako medialny. Nowotestamentowy Syn Boży, Zbawiciel Jezus Chrystus, staje się człowiekiem, by dać człowiekowi możliwość ponownego zjednoczenia się z Bogiem, po wiekach utraconej łączności, będącej konsekwencją grzechu praojców Adama i Ewy. A Pocieszyciel, Duch Święty, zarówno w wymiarze eklezjologicznym, jak i indywidualnym, umożliwia tę jedność. W świetle podejmowanych w artykule zagadnień, medialność Jezusa Chrystusa została potraktowana wieloaspektowo.

Downloads

Download data is not yet available.

Bibliografia

Bartoszewicz, D. (2014). Środki wyrazu w Księdze Jonasza. Warszawskie Studia Teologiczne (XXVII/2, s. 195-201). Warszawa.

Biblia Ekumeniczna. Pismo święte Starego i Nowego Testamentu z księgami deuterokanonicznymi. (2018). Warszawa: Towarzystwo Biblijne w Polsce.

Bóg żywy. Katechizm Kościoła Prawosławnego. (2001). (A. Kuryś, Tłum.). Kraków: WAM

Batut, J. P. (2006). Teologiczne odczytanie chrztu Jezusa. Communito, 1(151), 9-20.

Charkiewicz, J. (2013). Biblijna nauka o świętości człowieka. Elpis, 27 (40), 99-106.

Chmielewski, M. (2014). Media społecznościowe jako narzędzia nowej ewangelizacji. Świat i Słowo (22), 213-230.

Brzegowy, T. (2008). Czy Izajasz zapowiadał Mesjasza? Collectanea Theologica, 78/3, 5-27. Warszawa.

Brzegowy, T. (2014). Prorocy Izraela. (cz. I, s. 94-96.). Tarnów: Wydawnictwo Diecezji Tarnowskiej BIBLOS.

Homâkov, A. (1900). Polnoe sobranie sočinenij. (t. 2). Moskva [Хомяков, А. (1900). Полное собрание сочинений. (t. 2). Москва]

Charkiewicz J. (2013). Biblijna nauka o świętości człowieka. W: Elpis, 27 (40). 2013.

Św. Cyryl. Jerozolimski. (1973). Katechezy. Warszawa: Akademia Teologii Katolickiej.

Św. Jan Damasceński. (1969). Wykład wiary prawdziwej. Warszawa: PAX.

Evdokimov, P. (1964). Prawosławie. Warszawa: PAX.

Evdokimov, P. (2012). Duch Święty w tradycji prawosławnej. Poznań: W Drodze.

Gasset, O. (2002). Bunt Mas. Warszawa: MUZA.

Hajduk, R. (2012). O głoszeniu Ewangelii i marketingu narracyjnym. Studia Warmińskie, 49, 151-164.

Jaworski, P. (2015). Stary Testament zapowiada Jezusa Chrystusa. Radiowo-Internetowe Studium Biblijne, (W. 8), 1-6. Warszawa.

Lachowicz, J. (1994). Angelologia św. Grzegorza Wielkiego. Studia Teologiczne, 12, 153-186. Białystok – Drohiczyn – Łomża.

Langkammer, H. (1993). Mały słownik biblijny. Wrocław: Wydawnictwo św. Antoniego.

Lewandowski, J. Spis ludności za Kwiryniusza. [online] apologetyka. info.pl, [12.05.2019].

Lemański, J. (2002). Dobra nowina według Deutero-Izajasza (Iz 52,7-10). Verbum vitae, 2/2002, 49-64.

Lewek, A. (1998). Mass-media w służbie ewangelizacji. Studia Theologica Varsaviensia, 36/2, 89-98. Warszawa.

Lyotard, J.-F. (1997). Kondycja Ponowoczesna. W: Sztuka i Filozofia. Warszawa: Aletheia. [online] http://bazhum.muzhp.pl, [28.03.2019].

Łosski, W. (1989). Teologia Mistyczna Kościoła Wschodniego. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Meyendorff, J. (2007). Teologia bizantyjska, historia i doktryna. Kraków.

Mantzaridis, G. I. (1997). Przebóstwienie człowieka nauka świętego Grzegorza Palamasa w świetle tradycji prawosławnej. Lublin: Wyd. Diecezji Lubelsko- Chełmskiej.

McLuhan, M. (2004). Zrozumieć Media, Przedłużenia Człowieka. Warszawa.

Św. Nikołaj Serbski. (2008). Homilie. Hajnówka: Bratczyk.

Nalewaj, A. (2011). „Logion” o wywyższeniu Syna Człowieczego w dialogu Jezusa z Nikodemem (por. J 3,14-15). Studia Elbląskie, 12, 211-222.

Nitecki, P. (2003). Media – ewangelizacja – człowiek. Legnickie Studia Teologiczno-Historyczne. Perspectiva, 2003 (2), 85-97.

Otto, R. (1999). Świętość. Warszawa: Aletheia.

Orłowski, P. (1994). Walter Benjamin i filozofia. Sztuka i Filozofia, 9, 203-208.

Paprocki, H. (2010), Eklezjologia Aleksego Chomiakowa. Elpis, 12/21-22, 291-303.

Paprocki, H. (2001). Obietnica Ojca Doświadczenie Ducha Świętego w Kościele Prawosławnym. Bydgoszcz: Homini.

Paprocki, H., Hryniewicz, W., Karski, K. (2010). Credo symbol wspólnej wiary. Kraków: ZNAK.

Paprocki, H. (2014). Zarys prawosławnej nauki o Duchu Świętym. Elpis, 14, 11-39.

Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu – w przekładzie Jakuba Wujka. (1962). Kraków: Wyd. Apostolstwa Modlitwy.

Psałterz złożony. (2017). (H. Paprocki, Tłum.). [online] http://www.liturgia.cerkiew.pl, [12.02.2019].

Paciorek, A. (2006). Ewangelia według św. Mateusza. Kraków: Wydawnictwo WAM.

Św. Paisjusz H. (2012). Słowa 1-5. Hajnówka: Bratczyk.

Hrycuniak, Sawa (metropolita). (2003). Chrystus najwierniejszy przyjaciel człowieka. Warszawa: Warszawska Metropolia Prawosławna.

Hrycuniak, Sawa (metropolita), Baczyński, A. (2017). Duch Święty w dziele uświęcenia człowieka. Rocznik Teologiczny, 2017, 373-404 (378).

Synowiec, J. (1992). Oto twój król przychodzi, Mesjasz w pismach Starego Przymierza. Kraków.

Śmigiel, W. (2014). Jak głosić Jezusa Chrystusa w dobie nowej ewangelizacji? Rocznik Teologii Katolickiej, (t. XIII/2).

Komentarz Świętych Ojców do Ewangelii według Świętego Mateusza. (2004). Hajnówka: Bratczyk.

Siwek, G. (2011). Posługa Słowa w epoce mediów. Studia Pastoralne, 7, 292–309.

Tomala, J. (1938). Teologia proroka Jeremiasza. Collectanea Theologica, 19/3, 318-385.

Twardy, J. (2007). Chrystocentryzm w kaznodziejskiej posłudze słowa. Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne, (t. 40, s. 50-64.). Katowice.

Bazyli Wielki, św. (1972) Listy. Warszawa: PAX.

Wils, J. P. (2014). Religia jako kwestia nerwów. Wstępne rozważania nad archeologią bluźnierstwa. Studia kulturoznawcze, 2(6)/2014, 11-30.

Włodarczyk, J. (2005). Tajemnica Gwiazdy Betlejemskiej. Warszawa: Świat Książki.

Zagórski, D. (2009). Egzegeza Księgi Jonasza w pismach Grzegorza z Nazjanzu. Biblica Et Patristica Thoruniencja, 2, 116-125.

Pobrania

Opublikowane

2020-11-12

Jak cytować

Kania, D. (2020). Medialność Jezusa Chrystusa. Elpis, (22), 17–31. https://doi.org/10.15290/elpis.2020.22.02

Numer

Dział

Artykuły